Υπάρχει Ελπίδα. Της Κατερίνας Κουκούλη

Πριν 30-40 χρόνια, αν δεν καπνιζες συστηματικά μαριχουάνα, δεν πηγαινες στα κλαμπ των Εξαρχειων, αντι των μπουάτ, δεν φορουσες αμπεχωνο με κολλάν σε χρωμα αποκλειστικά μαυρο και μαλλι ξασμενο σαν της Κατσιβελας τα κοριτσια,δεν εβριζες σαν νταλικιέρης, απέφευγες το προφυλακτικό οταν άλλαζες αγορια, δεν ενοχλουσε καθόλου να την πεσεις στον φιλο της αδελφης σου, δεν άλλαζες τους γκόμενους κανοντας τον κυκλο της παρεας, κι αυτοι μεταξύ τους παλι, δεν χρωσταγες καμια εικοσαριά μαθήματα απο μαγκιά κι αντιδραση προς τον σπασικλα,δεν στηριζες στις φοιτητικές εκλογές τους αναρχοαυτόνομους,
Δεν ήσουν 'επαναστατης'. Δεν ησουν ο Κερουακ ρε παιδι μου, φευγατος, τρεχατος με ενα αμαξι μεχρι τελικής συγκρουσης.
Καποιοι άλλοι παλι νεοι, εκεινης της εποχής, θεωρηθηκαν 'συντηρητικοί' επειδη προτιμούσαν να ακουνε Imagine του Λενον, παραδοσιακές μουσικές διαφορων χωρών, και ροκ συγκροτηματα της πιο mainstream κλασσικής σκηνής.
Η κατηγορία 'συντηρουκλες' υπήρχε παντα αλλα δεν μας απασχολεί αυτη την στιγμη...
Η πρωτη κατηγορία λοιπον, στην πορεια των χρόνων, κρατησε τις επιλογες της ως μια ωραια και δηλωμενη αναμνηση της 'πιο κει αριστερίλα δεν παει", παντρευτηκε, εκανε οικογενεια,μπηκε -δεν μπηκε, στο δημόσιο, συμβιβασθηκε, χωρισε, συντηρητικοποιήθηκε προκειμένου να βγαλει τα προς το ζην, αλλά οταν ψηφιζε, έδειχνε παντα πόσο νεανική ψυχή είχε λες κι ηταν το μονο κριτηριο συνεπούς ιδεολογίας του συνολικού τους βίου.
Η κατηγορία 'συντηρουκλες' έκανε κι αυτη ο,τι ακριβώς κι η πρωτη, προσαρμοστηκε στην καθημερινοτητα πιο ευκολα κια γρηγορα, ψηφιζε παντα πιο συντηρητικά αρκει να ωφελειται η συντεχνία.
Κι οι δυο κατηγορίες σημερα συναντιώνται στον κόσμο που ζουμε να απορουν με την κατασταση που φτάσαμε κανοντας παντα λόγο στις συζητήσεις τους για τους 'άλλους".
Οι 'άλλοι' ειναι μια κατηγορία φάντασμα που κινει τα νηματα της ζωής τους εξουσιάζεται απο καποια κέντρα βάσης σε μακρινό πλανητη και επιθυμούν διακαώς να καταστρεψουν το καλό μερος της ανθρωπότητας.
Το καλο μερος της ανθρωπότητας που πασχιζει να βρει την ηρεμια και το νόημα της ζωής μέσω του Γιογκι Baba στην μακρινη Ινδια...
Τα παιδια των λουλουδιών της αντιστοιχης μακρινης εποχής στην Αμερική και την Ευρωπη γιναν, στελεχη σε πολυεθνικές, ειτε σημερινοί οικογενειάρχες με διαφορετικά επαγγελματα, τους οποίους, τα παιδια τους με την σειρα τους, θεωρούν υπευθυνους για τον κόσμο που παρέδωσαν.

Γνωριζα και γνωριζω πολλούς τετοιους.
Δεν μπορουν να συνελθουν απο την φαπα που τρωμε σημερα.
Ποιά αριστερά? Αυτη ειναι η αριστερά? Το φυσανε και δεν κρυώνουν αλλα εννοούν να μην καταλαβαινουν οτι ο κόσμος συνεχώς ανανεωνεται και φτιάχνεται απο τις δικές τους επιλογές και την άρνηση να απαρνηθούν τις ιδεοληψίες τους.
Υπαρχει ελπίδα παντα -ειναι αληθεια.
(Σε εκατο χρόνια απο σήμερα..)

Katerina Koukouli (Feacebook)