Ζηλεύω στην κατάντια μου.

Ζηλεύω όσους είχανε ηγέτη τον Μέγα Αλέξανδρο που κατέκτησε τον μισό πλανήτη και θα κατακτούσε και τον άλλο μισό αν δεν πέθαινε 33 ετών. Οπότε δικαιώς σήμερα οι Σκοπιανοί θα λέγανε ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλέξάνδρου μιας και ο πλανήτης γη θα λεγότανε πλέον Μακεδονία.

Ζηλεύω τους Γερμανούς που είχανε ηγέτη τον Χίτλερ και εξάπλωσε την Γερμανία μέχρι την Αφρική.

Ζηλεύω τον Στάλιν που πάλεψε για μιά Σοβιετική Ένωση δυνατή.

Ζηλεύω τον Γκάντι που ένωσε όλους τους Ινδούς και σήμερα είναι μία ραγδαία αναδυόμενη οικονομία.

Ζηλεύω τους Αμερικανούς που μέσα σε 210 χρόνια γίνανε η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη.

Ζηλεύω  το Ισραήλ που δημιούργησε ένα τόσο δα κράτος αλλά με τεράστια δύναμη και επιρροή.

Ζηλεύω τους Παλαιστήνιους που μάχονται για την ελευθερία τους και την δημιουργία του Παλαιστηνιακού κράτους.

Ζηλεύω την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε που δουλεύουν για το κέρδος της Γερμανίας.

Γενικά ζηλεύω γιατί εμένα μου λείπουν. Μου λείπουν η περηφάνεια, η αισιοδοξία, η αξιοπρέπεια, η λεβεντιά, η αίσθηση του νικητή, το αίσθημα της ασφάλειας.

Βέβαια τι να ζηλέψω από σένα έλληνα πολιτικέ ηγέτη του κώλου; Είδα και την τελευταία φωτογραφία σου με τους ηγέτες της Ευρώπης. Στην γωνία, με τη μαγκιά χωρίς γραβάτα και τα χέρια στις τσέπες, και κάτι μούτρα να σε κοιτάνε όλοι σαν το σκατό που είναι κολλημένο στα πλακάκια της τουαλέτας. Ταπεινώνεσαι παντού ηγέτη του κώλου και κοκορεύεσαι στο πόπολο ότι είναι μάγκας. Ξεφτυλίζεσαι γιατί είσαι τενεκές ξεγάνωτος  και σε δουλεύουν όλοι στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην χειρότερη σου βάζουν στην τσέπη μερικές πενταροδεκάρες (ίσαμε τριάντα αργύρια) και τους πουλάς μέχρι και την μάνα σου.

Πως να αισθανθώ περήφανος με σένα βρε κοπριά; Επειδή δεν φοράς γραβάτα; Επειδή βάζεις τα χέρια στην τσέπη σαν τον πρώτο πεζούλα που λέει και ένας φίλος; Επειδή ξεφτυλίζεσαι και ξεφτυλίζεις και μένα; Επειδή κατάντησες καρπαζοεισπράκτορας της υφηλίου και ενώ σε φτίνουν παριστάνεις ότι βρέχει; Επειδή συναλλάσεσαι με ηγέτες δυνάμεων και υπερδυνάμεων και συμπεριφέρεσαι λες και πήγες την Περιστέρα στο σουβλατζίδικο της Πανόρμου και συζητάς με τον ντελιβερά; Επειδή τα εκατομμύρια τρέχουν στις αριστερές τσέπες σας σαν βρόχινο νερό; Επειδή είστε τίμιοι και ηθικοί και αξιοπρεπείς; Ποιός ο Φλαμπουράρης; Η Βαλαβάνη; Ο Μητρόπουλος; Ο Κατρούγκαλος; Η κυρά Τασία με τις ΜΚΟ; Ο Σταθάκης; Ο Βούτσης; Ο Δραγασάκης;  Ο μέγας σκατοκουβάς ο Φίλης; Ο Τσαλακώτος; Ο Βαρουφάκης ο ξερόλας; 

Ποιός; Έναν πες μου μόνον έναν.

Για λύπηση είσαι και συ αλλά πιότερο εγώ για τόνους οίκτου. Έτσι καταντήσαμε για λύπηση. Γι’ αυτό ζηλεύω. Θάθελα να είχα ηγέτη έναν οποιονδήποτε από τους παραπάνω και να πέθαινα γι’ αυτόν. Η μοίρα όμως μούδωσε εσένα. Πόσο να λυπηθώ ακόμα τον εαυτό μου που σε πίστεψα, σε ψήφισα, σε επέλεξα και στήριξα τις ελπίδες μου σε σένα;

Πως να φανταστώ το μέγεθος της αλητείας και της ψευτιάς που σας διακατέχει;

Πόσο γύρτες και παρτάκιδες  μπορεί να είστε που δεν κατάφερα να αντιληφθώ εγκαίρως;

Φαντά σου όμως πόσο ηλίθιος είμαι για να πιστέψω ότι ένα τσούρμο άπλυτων κατσαπλιάδων θα ενδιαθαφερότανε για την Ελλάδα, τον εργαζόμενο, τον αγρότη τον συνταξιούχο.

Ένα τσούρμο πεινασμένων αρουραίων που το μόνο που κάνουν είναι να κονομάνε για την πάρτη τους και να οργανώνουν τους μικρούς στρατούς τους από επίλεκτα ανίκανους συνδικαλιστές, δημόσιους υπαλλήλους αλλά και λειτουργούς.

Αλέξανδρος