Κατήφορου και διεθνούς απαξίωσης συνέχεια…

Του Σωτήρη Δημόπουλου*

Η κατάσταση της χώρας περιέρχεται πλέον σε μια δραματική φάση. Και δεν είναι μόνον το εσωτερικό αδιέξοδο, το οποίο αποτυπώθηκε σ’ αυτήν την καταθλιπτική φωτογραφία του πρόσφατου συμβουλίου των «αρχηγών». Το πλέον ανησυχητικό στοιχείο είναι η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα. Εκεί ο κατήφορος δείχνει να μην έχει τέρμα. Μετά την εικόνα του χρεοκοπημένου «ζήτουλα», τώρα εμπεδώνεται και αυτή της χώρας-μαύρης τρύπας των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης.

Ο φράχτης που ύψωσαν τα Σκόπια -αύριο ίσως και η Βουλγαρία- οι λοιδορίες της Ουγγαρίας, οι παραινέσεις από τη Σλοβακία για αποβολή της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν, η απαξίωση από τα υπόλοιπα κεντροευρωπαϊκά και βαλκανικά κράτη, των οποίων οι κάτοικοι μέχρι και από πριν λίγα χρόνια είχαν ως όνειρο την κάθοδο στη χώρα μας, η συμπεριφορά του Βερολίνου που μας αντιμετωπίζει ως οικόπεδο στο άθλιο παζάρι της με την Τουρκία, η ποδοπάτηση από το ιερατείο των Βρυξελλών των ενστάσεων της Κύπρου στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας∙ αυτή είναι η «αλήθεια» του Ελληνισμού σήμερα. Αλήθεια σκληρή, ίσως άδικη, αλλά η μόνη ισχύουσα.

Τα όσα, ειδικότερα, συνέβησαν στη Σύνοδο Ε.Ε.-Τουρκίας κατέδειξαν με τον πιο επίσημο τρόπο τον υποβιβασμό της Ελλάδας στα όρια ενός σχεδόν ανυπόληπτου κράτους. Κι αυτήν την υποβάθμιση φρόντισε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας να την επιβεβαιώσει με το φιάσκο των tweets. Έχει καταστεί προφανές ότι η κυβερνητική παραλυσία, εκκωφαντική από την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος, λόγω της εξοργιστικής ανεπάρκειας και της έλλειψης επαφής με την εν γένει πραγματικότητα, γίνεται ανεκτή, εκτός των ξένων και εξωθεσμικών κέντρων, και εκ της καθολικής καταρρεύσεως του πολιτικού συστήματος και της απουσίας αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε εντεινόμενη αποσύνθεση

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν αφορά μόνον στα πρόσωπα και στις ηγεσίες. Είναι πολύ βαθύτερο καθώς σχετίζεται με τις βασικές συνισταμένες που διέπουν το ιδεολογικό πλαίσιο των πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών ελίτ της χώρας. Και οι οποίες αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε μια συνεχή κατεδάφιση όλων των βασικών πολιτικών και ιδεολογικών βεβαιοτήτων που είχαν οικοδομηθεί με τεράστια επιμονή για είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια. Κι αυτό συνέβη όχι μόνον εξαιτίας των εγχώριων παθογενειών, αλλά και λόγω της δομικής κρίσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα υφίσταται μια εντεινόμενη αποσύνθεση, καθώς εκδηλώνει όχι μόνον βαθύτατη κόπωση από την παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία αλλά και στοιχεία πανικού απέναντι στην τρομοκρατική απειλή και το μεταναστευτικό τσουνάμι. Έτσι τόσο η προσπάθεια υποταγής στις απαιτήσεις της μνημονίων, και πολύ περισσότερο η ολιγόμηνη δονκιχωτική χίμαιρα της αλλαγής του ευρωπαϊκού μοντέλου πέραν της γερμανικής προτεσταντικής ορθότητας δεν αρκούν πια να αποτρέψουν τη διολίσθηση της Ελλάδας στο ρόλο του διεθνούς παρία.

Αν στην περίπτωση της αντιμετώπισης της ελληνικής χρεωκοπίας είχαν διατηρηθεί κάποιες αμυδρές ακόμη ελπίδες για την ινδοευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος τις εξαλείφει ολοκληρωτικά. Οι συρμάτινοι φράχτες και οι σκληροί όροι που επιβάλλουν στην Ελλάδα οι εταίροι μας μάς αφήνουν μόνους με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, τον μεγαλομανή «σουλτάνο» και τις …«ηθικοπλαστικές» μας φαντασιώσεις.

Το «αφήγημα» -κατά τον όρο του συρμού- του προοδευτισμού, σε όλες του τις αποχρώσεις, έχει γίνει πια «κουρέλι». Και το να παριστάνει κάποιος τη στρουθοκάμηλο δεν τον γλυτώνει. Σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει, για παράδειγμα, ο Στέλιος Ράμφος, η Ελλάδα δεν αρκεί να συντονιστεί με την Ευρώπη για να «απογειωθεί». Γιατί δεν υπάρχει πια τέτοια Ευρώπη. Υπάρχουν κράτη που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα και που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντίθετα και αντίπαλα από αυτά άλλων κρατών-μελών. Κορυφαίο παράδειγμα αυτού συνιστά η στάση του Βερολίνου απέναντι στη Τουρκία, και ο ρόλος που καλείται να παίξει η Ελλάδα με γνώμονα τις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες της καγκελαρίου και τα ευρύτερα συμφέροντα της Γερμανίας στην ανατολική Μεσόγειο.

Ριζικός αποπροσανατολισμός με στόχο την επιβίωση του έθνους

Γι’ αυτό, επομένως, κι αν ακόμη η χώρα μας περάσει στην εφαρμογή κάποιων επώδυνων μεταρρυθμίσεων κανείς δεν εγγυάται την επιβίωσή της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επαφίεται για την ασφάλειά της, για την ύπαρξή της σε έναν υπερεθνικό θεσμό ο οποίος, αν δεν ψυχορραγεί, τουλάχιστον δείχνει να μην τον απασχολεί η προστασία ενός μέλους της από έναν έξωθεν επιβολέα, που μάλιστα τον αναγάγει σε εταίρο. Κι αυτό ισχύει εν μέρει και για το ΝΑΤΟ, όπου εκεί ο γείτονας είναι και επιφανές μέλος, αν και, προσωρινά, οι αμερικανικοί σχεδιασμοί κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση με αυτούς του Βερολίνου.

Στο σημείο μηδέν που έχουμε καταλήξει, καθίσταται λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ ένας άμεσος ριζικός αναπροσανατολισμός της χώρας, με υπέρτατο στόχο την ίδια την επιβίωση του έθνους. Το ελληνικό κράτος οφείλει να αλλάξει εκ βάθρων και στο σύνολό του. Η όποια αλλαγή, όμως, προϋποθέτει την αποδοχή της αδήριτης πραγματικότητας, η οποία «βροντοφωνάζει» ότι η χώρα απειλείται άμεσα με «απορρόφηση» από τη νεο-οθωμανική Τουρκία και ταυτόχρονα από τη ταχύτατη επέκταση του ισλαμισμού.

Οι περισπούδαστες αναλύσεις για τις γενεσιουργές αιτίες των ισλαμιστικών εκρήξεων, που αποδίδονται στην αντίδραση των μουσουλμάνων στις αποικιοκρατικές ή ιμπεριαλιστικές πολιτικές, ακόμη κι αν έχουν πραγματική ιστορική βάση, όταν λειτουργούν ως πρόφαση παραίτησης στην αντιμετώπιση του φαινομένου, έχουν εντέλει μόνον αρνητικά αποτελέσματα.

Κάτι ανάλογο δηλαδή που συνέβη, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, με την καταγγελία του παγκόσμιου «αρπακτικού» καπιταλισμού και της επίθεσης των παγκόσμιων κέντρων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το κύμα της αμφισβήτησης, με τους όρους βεβαίως που εκδηλώθηκε, άνευ σχεδίου και ρεαλιστικής συναίσθησης των συσχετισμών, είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω εξάρτηση του ελληνικού κράτους από τα καταγγελλόμενα κέντρα, την απόλυτη αποσάθρωση των θεσμών του, και συνάμα την όξυνση της οικονομικής κρίσης.

Το ίδιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και όσον αφορά τον ισλαμιστικό κίνδυνο και τη νεο-οθωμανική απειλή. Το να ξορκίζεις τον «πόλεμο των πολιτισμών» ή των θρησκειών, το να εμμένεις σε μια ηθικολογικού χαρακτήρα «καθαρή» ιδεολογία, που υποκρύπτει την άρνηση ανάληψης της ευθύνης σου ή ακόμη και την εξυπηρέτηση συμφερόντων τρίτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μετατροπή της Ελλάδας σε εύκολο θύμα ενός πολέμου που έχει, ανεπαισθήτως, ήδη αρχίσει.

Καμία αναστολή από την πλευρά της Τουρκίας στον δρόμο προς την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Ιδιαίτερα για τη Τουρκία, τα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τη φύση του πολιτικού της συστήματος, και τις επιδιώξεις της κυρίαρχης τουρκικής ελίτ. Μιλάμε πλέον ανοιχτά για ένα αναθεωρητικό κράτος το οποίο έχει ως στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με κάθε μέσο. Αν σε κάποιους εγχώριους φιλειρηνιστές αυτή η θέση φαντάζει «εθνικισμός», παντού αλλού δεν υπάρχει ένας αναλυτής, ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός παράγοντας που να περιγράφει τα τεκταινόμενα στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και να μην αναφέρει ως δεδομένο το στοιχείο αυτό της σύγχρονης Τουρκίας.

Όσα έχει κάνει η Άγκυρα στη Συρία αποδεικνύουν ότι μπροστά την κατάκτηση του τελικού στόχου δεν υπάρχουν προσκόμματα, ηθικά ή υλικά. Η στήριξη των ισλαμιστών είτε του «Ισλαμικού Κράτους» είτε των κλάδων της Αλ Κάιντα -με όπλα, με εκπαίδευση και αποστολή μαχητών, με το λαθρεμπόριο πετρελαίου, με το συντονισμό μαζί τους εναντίον των Κούρδων στο Ιράκ και στη Συρία, με τη δράση Τούρκων παρακρατικών και της ΜΙΤ στις ομάδες των Τουρκομάνων- μιλά από μόνη της. Η έλλειψη αναστολών της τουρκικής ηγεσίας στη στήριξη μιας οργάνωσης που σκορπά το θάνατο και τον τρόμο στην Ευρώπη, στον οργανωμένο εκβιασμό με την προώθηση των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, στην κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, μόνον τυφλωμένους από ιδεοληψίες και ευσεβείς πόθους δεν πείθουν για τις πραγματικές προθέσεις.

Και δεν πείθουν τα παραπάνω, γιατί δεν επιθυμούν να παραδεχθούν την ανοιχτά «κατακτητική» τουρκική πολιτική έναντι της Ελλάδας, εντασσόμενη και αυτή στο σχέδιο του νέο-οθωμανισμού. Η Άγκυρα το δείχνει ξεκάθαρα στη Θράκη, όπου πλέον υφίσταται κατάπτυστη διαρχία, με ελληνική συνέργεια∙ με τις συμμαχίες που έχει συνάψει με την Αλβανία και τα Σκόπια με στόχο την Ελλάδα, καθώς ενισχύει ανοιχτά και παρασκηνιακά τον εθνικισμό τους απέναντί της∙ στο Αιγαίο με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων∙ με την προώθηση των μεταναστευτικών ροών στα ελληνικά νησιά∙ με την αποστολή τζιχαντιστών –ας μην ζούμε με παραμύθια ότι εδώ οι ισλαμιστές θα είναι τράνζιτ…∙ Απλώς, σε αντίθεση με τη Συρία, η Τουρκία προχωρά, αργά αλλά σταθερά, σε όλα τα μέτωπα. Και τα θέλει όλα, όχι τμήμα, όχι κομμάτι επιρροής. Δεν της φθάνει μόνον η συγκυριαρχία στο Αιγαίο, ούτε μόνον η Θράκη, επιθυμεί το όλον. Όπως και στην Κύπρο, και εκεί στοχεύει όταν στηρίζει τα βρετανικής εμπνεύσεως σχέδια της υποτιθέμενης «επίλυσης».

Η αδράνεια φέρνει την Αθήνα πιο κοντά στο «τέλος» της

Όλη η παγκόσμια ιστορία διδάσκει ότι τα κράτη δεν διαμορφώνονται μόνον ως αποτέλεσμα των εσωτερικών κοινωνικών τους αντιθέσεων αλλά και ανάλογα των εξωτερικών εξαρτήσεων και απειλών που αντιμετωπίζουν. Και όταν λέμε προσαρμόζονται εννοούμε οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Και βεβαίως, καθορίζουν ανάλογα τις συμμαχίες τους. Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτήν την προσαρμογή –όπως το Βυζάντιο για παράδειγμα- τότε η τραγική τους μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη. Το να κάθεται η Αθήνα «στα αυγά της», όπως την καλούν περιδεείς εγχώριοι αναλυτές, παριστάνοντας το καλό παιδί στο μεταναστευτικό, στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, απλώς φέρνει πιο κοντά το «τέλος» της.

Ούτε επιτρέπεται να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι το ζήτημα περιορίζεται σε έναν επηρμένο Ερντογάν- την πολιτική του επικροτεί ανοιχτά η μεγάλη πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Και αυτό που ξεκίνησε στη Συρία είναι μόνον η αρχή. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε. Έφθασε, λοιπόν, η ώρα των γενναίων αποφάσεων. Κανείς δανειστής, κανείς τοκογλύφος δεν έχει το δικαίωμα να ζητά από έναν λαό να «αυτοκτονήσει» ή να μετατραπεί σε «Ιφιγένεια» για μια ηττημένη στα νότια σύνορά της Τουρκία. Με το ποιους θα πάμε, σε ποια μέτωπα, με ποιους όρους δεν μπορεί να κανείς να μας το επιβάλλει, γιατί αφορά τη σωτηρία της χώρας μας.

Κάποιος θα αναρωτηθεί και δικαίως: η λήψη τέτοιων ιστορικών αποφάσεων μπορεί να γίνει από ανθρώπους που μέσα στο γενικό ορυμαγδό θεωρούν ως προτεραιότητα να «εξαλείψουν» το «παπαρηγοπούλειο αφήγημα», δηλαδή ότι οι Έλληνες ως Έλληνες έχουν παρουσία σε αυτά τα χώματα από την πρώιμη αρχαιότητα ως σήμερα; Την απάντηση ήλθε ο καιρός να τη δώσει ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά, αφού αφήσει στην άκρη την αμεριμνησία, το θυμικό και το μικροσυμφέρον του…

*Ο Σωτήρης Δημόπουλος είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου.

«ΜΠΡΑΒΟ», ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΡΙΑ ΣΤΟΝ κ. ΦΙΛΗ.

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Η ανιστόρητη και απαράδεκτη δήλωση του υπουργού Παιδείας, κ Φίλη, ότι δεν υπήρξε ποντιακή γενοκτονία, ήδη έχει βρει τους χειροκροτητές της από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, όπου πανηγυρίζουν ότι ακόμα και Έλληνες επίσημοι απορρίπτουν αυτά τα… «ιστορικά ψεύδη», ότι δήθεν διαπράχτηκε γενοκτονία στον Πόντο σε βάρος των Ελλήνων.

Ήδη το θέμα πηρέ έκταση στον τουρκικό τύπο με εγκωμιαστικά σχόλια για τον απαράδεκτο κ Φίλη, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία στην επίσημη τουρκική πλευρά ενώ ακόμα και Τούρκοι έχουν αναγνωρίσει την γενοκτονία, να εκφράζει την ικανοποίηση της για την… αποκατάσταση της «ιστορικής αληθείας» ακόμα και από Έλληνα υπουργό! Μάλιστα!

Το λιγότερο που πρέπει να κάνει ο απαράδεκτος και ανιστόρητος υπουργός Παιδείας, (είναι δυνατόν να έχουμε ένα τέτοιο υπουργό Παιδείας ;), αν δεν θέλει να ανασκευάσει τις δηλώσεις του είναι να παραιτηθεί.

Το θέμα παίρνει μεγάλη έκταση γιατί η γενοκτονία των Ποντίων συνδέεται τα τελευταία χρόνια με την γενικότερη γενοκτονία των χριστιανών της Μικράς Ασίας, δηλαδή και την γενοκτονία των Αρμενίων την οποία έχουν ήδη αναγνωρίσει πολλές χώρες, αλλά και την γενοκτονία των Ασσυρίων που τα τελευταία χρόνια ήρθε στο προσκήνιο ζητώντας και αυτοί την ιστορική και ηθική τους δικαίωση.

Όλοι αυτοί περίμεναν τον κ Φίλη για να… αποκαταστήσει κατά την Άγκυρα, την «ιστορική αλήθεια»!

Αίσχος!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
ΠΗΓΗ : www.nikosxeiladakis.gr

Δεν αλλάζει τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο: Πλαστογράφος ζητά επαναπρόσληψη!

Μια απίστευτη ιστορία για το ελληνικο δημόσιο αποκαλύπτει στην εφημερίδα Εθνος (www.ethnos.gr) ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, Λ. Ρακιντζή.

Ελληνας πολίτης, αποπέμφθηκε από το Δημόσιο λόγω πλαστού πιστοποιητικού σπουδών και με επιστολή του στον γενικό επιθεωρητή παραδέχεται την πλαστογραφία και ζητά την επαναπρόσληψή του γιατί -όπως υποστηρίζει- το απολυτήριο λυκείου δεν είναι απαραίτητο για την ειδικότητα του… οδηγού.

Ο 60χρονος Ε.Σ. απέστειλε επιστολή-καταγγελία στον Λ. Ρακιντζή ζητώντας τη βοήθεια του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για να αποκατασταθεί η αδικία της… απόλυσής του.

Οπως περιγράφει στην επιστολή, το 2004 συμμετείχε σε διαγωνισμό δήμου της Αττικής ο οποίος ζητούσε 22 οδηγούς λεωφορείων και όπου εκτός της εμπειρίας απαιτούνταν και απολυτήριο λυκείου.

«Επειδή εγώ δεν κατείχα τέτοιον τίτλο και λόγω του ότι θεώρησα άδικο, για μια τέτοια θέση ευθύνης, οδηγός λεωφορείων γαρ, όπου η ίδια η θέση απαιτούσε αυξημένα προσόντα που αφορούσαν αυτήν την ίδια την οδήγηση, με μεταφορά ανθρώπων και όχι αντικειμένων και θα έπρεπε κατ’ εμέ σαν πρώτο και κύριο προσόν να είναι η εμπειρία και όχι ένας τίτλος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και εγώ διέθετα αυξημένη εμπειρία, αλλά και γνωρίζοντας επίσης ότι η άιτησή μου δεν θα ήταν ανάμεσα στους επιτυχόντες λόγω μη ύπαρξης αυτού του τίτλου, θεώρησα ότι έπρεπε να προβάλω κατά κάποιο τρόπο, αυτήν μου την αντίρρηση… κατέθεσα μία φωτοτυπία ενός παραποιημένου τίτλου που όμως ούτε πρωτότυπος ήταν ούτε και επικυρωμένος, βέβαιος ότι θα τεθώ εκτός διαδικασίας…» αναφέρει σε μακροσκελέστατη πρόταση της επιστολής.

Ευθύνες
Υστερα από δύο χρόνια τον ειδοποιούν ότι «πέρασε» στον διαγωνισμό και τον καλούν να αναλάβει υπηρεσία.

«Αποδέχτηκα τον διορισμό, έχοντας ξεχάσει, αφού είχαν περάσει ήδη δύο έτη, την ύπαρξη του παραποιημένου και μη επικυρωμένου δικαιολογητικού που ούτως ή άλλως δεν θα έπρεπε να είχε ληφθεί υπόψη» αναφέρει ο Ε.Σ. ρίχνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ την ευθύνη στις υπηρεσίες για την αποδοχή του πλαστού εγγράφου.

Κατηγορεί δε τις υπηρεσίες ότι έπειτα από καιρό πραγματοποίησαν έλεγχο στη σχολική μονάδα από την οποία δήλωσε ότι αποφοίτησε. «…εάν είχε τεθεί η αίτησή μου εκτός διαδικασίας» αναφέρει στο σκεπτικό του ο πρώην δημοτικός υπάλληλος, «όπως έπρεπε να είχε γίνει, αφού το το συγκεκριμένο έγγραφο δεν ήταν επικυρωμένο, δεν θα υφίστατο το αδίκημα της πλαστογραφίας που στο μεταξύ και εάν υφίστατο, θα είχε παραγραφεί λόγω παρέλευσης μεγάλου χρονικού ορίου».

Ζηλεύω στην κατάντια μου.

Ζηλεύω όσους είχανε ηγέτη τον Μέγα Αλέξανδρο που κατέκτησε τον μισό πλανήτη και θα κατακτούσε και τον άλλο μισό αν δεν πέθαινε 33 ετών. Οπότε δικαιώς σήμερα οι Σκοπιανοί θα λέγανε ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλέξάνδρου μιας και ο πλανήτης γη θα λεγότανε πλέον Μακεδονία.

Ζηλεύω τους Γερμανούς που είχανε ηγέτη τον Χίτλερ και εξάπλωσε την Γερμανία μέχρι την Αφρική.

Ζηλεύω τον Στάλιν που πάλεψε για μιά Σοβιετική Ένωση δυνατή.

Ζηλεύω τον Γκάντι που ένωσε όλους τους Ινδούς και σήμερα είναι μία ραγδαία αναδυόμενη οικονομία.

Ζηλεύω τους Αμερικανούς που μέσα σε 210 χρόνια γίνανε η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη.

Ζηλεύω  το Ισραήλ που δημιούργησε ένα τόσο δα κράτος αλλά με τεράστια δύναμη και επιρροή.

Ζηλεύω τους Παλαιστήνιους που μάχονται για την ελευθερία τους και την δημιουργία του Παλαιστηνιακού κράτους.

Ζηλεύω την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε που δουλεύουν για το κέρδος της Γερμανίας.

Γενικά ζηλεύω γιατί εμένα μου λείπουν. Μου λείπουν η περηφάνεια, η αισιοδοξία, η αξιοπρέπεια, η λεβεντιά, η αίσθηση του νικητή, το αίσθημα της ασφάλειας.

Βέβαια τι να ζηλέψω από σένα έλληνα πολιτικέ ηγέτη του κώλου; Είδα και την τελευταία φωτογραφία σου με τους ηγέτες της Ευρώπης. Στην γωνία, με τη μαγκιά χωρίς γραβάτα και τα χέρια στις τσέπες, και κάτι μούτρα να σε κοιτάνε όλοι σαν το σκατό που είναι κολλημένο στα πλακάκια της τουαλέτας. Ταπεινώνεσαι παντού ηγέτη του κώλου και κοκορεύεσαι στο πόπολο ότι είναι μάγκας. Ξεφτυλίζεσαι γιατί είσαι τενεκές ξεγάνωτος  και σε δουλεύουν όλοι στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην χειρότερη σου βάζουν στην τσέπη μερικές πενταροδεκάρες (ίσαμε τριάντα αργύρια) και τους πουλάς μέχρι και την μάνα σου.

Πως να αισθανθώ περήφανος με σένα βρε κοπριά; Επειδή δεν φοράς γραβάτα; Επειδή βάζεις τα χέρια στην τσέπη σαν τον πρώτο πεζούλα που λέει και ένας φίλος; Επειδή ξεφτυλίζεσαι και ξεφτυλίζεις και μένα; Επειδή κατάντησες καρπαζοεισπράκτορας της υφηλίου και ενώ σε φτίνουν παριστάνεις ότι βρέχει; Επειδή συναλλάσεσαι με ηγέτες δυνάμεων και υπερδυνάμεων και συμπεριφέρεσαι λες και πήγες την Περιστέρα στο σουβλατζίδικο της Πανόρμου και συζητάς με τον ντελιβερά; Επειδή τα εκατομμύρια τρέχουν στις αριστερές τσέπες σας σαν βρόχινο νερό; Επειδή είστε τίμιοι και ηθικοί και αξιοπρεπείς; Ποιός ο Φλαμπουράρης; Η Βαλαβάνη; Ο Μητρόπουλος; Ο Κατρούγκαλος; Η κυρά Τασία με τις ΜΚΟ; Ο Σταθάκης; Ο Βούτσης; Ο Δραγασάκης;  Ο μέγας σκατοκουβάς ο Φίλης; Ο Τσαλακώτος; Ο Βαρουφάκης ο ξερόλας; 

Ποιός; Έναν πες μου μόνον έναν.

Για λύπηση είσαι και συ αλλά πιότερο εγώ για τόνους οίκτου. Έτσι καταντήσαμε για λύπηση. Γι’ αυτό ζηλεύω. Θάθελα να είχα ηγέτη έναν οποιονδήποτε από τους παραπάνω και να πέθαινα γι’ αυτόν. Η μοίρα όμως μούδωσε εσένα. Πόσο να λυπηθώ ακόμα τον εαυτό μου που σε πίστεψα, σε ψήφισα, σε επέλεξα και στήριξα τις ελπίδες μου σε σένα;

Πως να φανταστώ το μέγεθος της αλητείας και της ψευτιάς που σας διακατέχει;

Πόσο γύρτες και παρτάκιδες  μπορεί να είστε που δεν κατάφερα να αντιληφθώ εγκαίρως;

Φαντά σου όμως πόσο ηλίθιος είμαι για να πιστέψω ότι ένα τσούρμο άπλυτων κατσαπλιάδων θα ενδιαθαφερότανε για την Ελλάδα, τον εργαζόμενο, τον αγρότη τον συνταξιούχο.

Ένα τσούρμο πεινασμένων αρουραίων που το μόνο που κάνουν είναι να κονομάνε για την πάρτη τους και να οργανώνουν τους μικρούς στρατούς τους από επίλεκτα ανίκανους συνδικαλιστές, δημόσιους υπαλλήλους αλλά και λειτουργούς.

Αλέξανδρος