Κλείσιμο ελληνοτουρκικών συνόρων, επιστροφή προσφύγων στην Τουρκία ζητούν οι Αυστριακοί

Μια αλλαγή στρατηγικής στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, στη βάση της οποίας πρέπει να κλείσουν τα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και να στέλνονται πίσω στην Τουρκία οι πρόσφυγες οι οποίοι θα συλλαμβάνονται, ζητά η υπουργός Εσωτερικών της Αυστρίας, Γιοχάνα Μικλ-Λάιτνερ η οποία συναντάται το απόγευμα στη Βιέννη με τον Έλληνα αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Νίκο Ξυδάκη.
«Στην πρώτη θέση πρέπει φυσικά να βρίσκεται η διάσωση, στη δεύτερη όμως θέση δεν επιτρέπεται να ακολουθεί η αυτόματη είσοδος στην ΕΕ. Οι άνθρωποι πρέπει να μεταφέρονται πίσω στην Τουρκία. Μετά θα σταματήσουν αμέσως οι επικίνδυνες (θαλάσσιες) προσπελάσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά η υπουργός Εσωτερικών, η οποία τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχε εκτοξεύσει απειλές εναντίον της Ελλάδας για αποπομπή της από τη Ζώνη του Σένγκεν, σε περίπτωση που «η Αθήνα δεν κάνει επιτέλους περισσότερα για τη διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ».
Τις απειλές αυτές είχε στηρίξει και επαναλάβει ο συνάδελφός της, υπουργός Εξωτερικών, Σεμπάστιαν Κουρτς, επίσης του Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος, μάλιστα, το Σάββατο, μετά το Άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών στο Άμστερνταμ, είχε συνεχίσει τη δική του διαρκή κριτική τους τελευταίους μήνες εναντίον της Ελλάδας, διαμηνύοντας τη φορά αυτή ότι, «δεν είμαι πλέον διατεθειμένος να περιμένω μέχρι να αντιληφθεί επιτέλους η Ελλάδα πως απαιτείται μία λύση στην προσφυγική κρίση».
Ο επικεφαλής της αυστριακής διπλωματίας, ο οποίος από σήμερα πραγματοποιεί περιοδεία στις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων για συνομιλίες με τους ομολόγους του με κύριο θέμα την προσφυγική κρίση, διατεινόταν στις δηλώσεις του από το Άμστερνταμ πως «στην Ελλάδα και αυτή τη στιγμή ελάχιστοι συνειδητοποιούν το πρόβλημα».
Ο ίδιος υποστήριζε πως από την προσφυγική κρίση εξακολουθούν να πλήττονται πολύ λίγες χώρες προορισμού των προσφύγων στην ΕΕ, ενώ πολλές άλλες δεν θίγονται καθόλου και «για το λόγο αυτό υπήρξε απόλυτα σωστή η απόφαση της Αυστρίας να θέσει ένα ανώτερο όριο στον αριθμό των αιτούντων άσυλο στη χώρα».

Δ. Δημητρακούδης, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Βιέννη, Αυστρία

Ο γιός της Γιάννας και η πτώση του Τσίπρα

Από την Ιόλη Πιερίδη.


Όσοι απορούν γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα εξακολουθεί ακόμη να στέκεται όρθια, χθες πήραν την απάντηση τους: Aμερικανοί και Ισραήλ στηρίζουν με χίλια τον Αλέξη.
Αρκούσε η επίσκεψη του Τζον Κέρι στην Αθήνα, για να εξαφανιστεί μονομιάς το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν.

Ως πότε όμως Αμερικανοί και Ισραήλ θα στηρίζουν μια κυβέρνηση άσχετων και θεοπάλαβων -ανάμεσά τους πολλοί εκατομμυριούχοι φοροφυγάδες, όπως διαπιστώνουμε έκπληκτοι από τα περιουσιακά στοιχεία (δηλωμένα και αδήλωτα) των υπουργών;
Και γιατί Αμερικανοί και Ισραήλ δείχνουν τόση μεγαλοψυχία απέναντι στους εγχώριους τσαρλατάνους;

Η λύση στο μυστήριο είναι απλή. ΟΙ ΗΠΑ επιχειρούν να βάλουν τέλος στη γερμανική κυριαρχία στην Ελλάδα.
Σε όλη τη διάρκεια τις μεταπολίτευσης οι Αμερικανοί και Άγγλοι μετρούσαν θύματα στη χώρα μας από την εγχώρια (;) τρομοκρατία, ενώ ο αντιαμερικανισμός ήταν στο φουλ.
Στην αντίπερα όχθη οι αχυράνθρωποι και πράκτορες των Γερμανών κυριαρχούσαν στις επιχειρήσεις, την πολιτική, τα ΜΜΕ, ενώ εταιρείες γερμανικών συμφερόντων έπαιρναν όλες τις δουλειές.

Το πρώτο χτύπημα στα γερμανικά συμφέροντα στην Ελλάδα ήρθε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χάρη στη Γιάννα Αγγελοπούλου.
Οπως θυμάστε ο Κώστας Σημίτης έβγαζε σπυράκια στην ιδέα των Ολυμπιακών, ενώ είχε παρατήσει τη Γιάννα να προσπαθεί μόνη της να ρίξει μπετά για τις εγκαταστάσεις.

Ενόψει των Ολυμπιακών εξαρθρώθηκε η 17 ΝΟΕΜΒΡΗ.
Στην συνέχεια, μετά από αφόρητες πιέσεις που ασκούσαν οι ίδιοι, μπήκε και ο Ακης φυλακή.
Η εκλογή του ΓΑΠ θα ήταν καταλυτική για τη μεγάλη επιστροφή των Αμερικανών στην Ελλάδα. Ο Παπανδρέου έβαλε το ΔΝΤ στην καρδιά της γερμανικής Ευρώπης με το πρώτο Μνημόνιο.

Μόνο οι μυημένοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας που διαδήλωνε με την μαντήλα του Αραφάτ στο λαιμό εναντίον των ΗΠΑ, θα γινόταν λίγα χρόνια αργότερα, ο εκλεκτός τους.
Ακόμη και τα μυστικά των ρωσικών S-300 καρφώσαμε στο Ισραήλ.
Κι αυτή τη φορά, η Γιάννα Αγγελοπούλου ήταν εκείνη που θα είχε το καταλυτικό ρόλο.
Η Γιάννα θα πρέπει να είναι πρόσωπο λατρείας για την αμερικανική διπλωματία.

Οι Αμερικανοί στηρίζουν τον Τσίπρα με κάθε τρόπο. Και έχουν τον τρόπο τους.
Οταν η Μέρκελ επιχείρησε να πετάξει το ΔΝΤ έξω από το σχήμα των δανειστών, οι Αμερικανοί της προκάλεσαν ζημία 50 δις ευρώ, αποκαλύπτοντας το λογισμικό της VW.
Hταν ένα γερό μάθημα στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το διάστημα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα πολιτικό πρόσωπο, η οικογένεια του οποίου εφοδίαζε το γερμανικό στρατό κατοχής με τρόφιμα και καύσιμα.
Οι Αμερικανοί γνωρίζουν την ιστορία και δεν ξεχνούν.

Ως πότε οι Αμερικανοί θα στηρίζουν τον Τσίπρα;
Ως τη στιγμή που ο γιος της Γιάννας θα θελήσει να εμπλακεί ο ίδιος στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.

Βαθιά πολιτικοποιημένος και με ανατρεπτική ματιά ετοιμάζεται να μπει στον πολιτικό στίβο της χώρας και όλο αυτό το διάστημα η Γιάννα προετοιμάζει το έδαφος.
Φυσικά ο γιος της Αγγελοπούλου δεν θα μπει στην πολιτική σαν δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως ο Έλληνας Κέννεντυ.
Μεθοδικά και σε συνεργασία με τους Κλίντον ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου ετοιμάζουν το κόμμα στο οποίο εκείνη θα είναι Πρόεδρος και ο γιος της Παναγιώτης αρχηγός.

Όσο αφορά την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το άρθρο του νεαρού Αγγελόπουλου στην Athens Voice με τίτλο Η εποχή των Τεράτων και το οποίο είχε προκαλέσει σάλο:
...Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων. 
Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων»...

Πόσο θα πληρώσουμε τα λάθη του «κοπανατζή» Αλέξη;

Του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου*

«Μηδείς αγεωγράφητος και ανιστόρητος εισίτω».

Αυτή θα πρέπει να είναι η επιγραφή που πρέπει να τοποθετηθεί στην είσοδο του κοινοβουλίου, ώστε να αποτρέπεται η είσοδος σε κάθε πολιτικό πρόσωπο που στερείται βασικών γνώσεων Ιστορίας και Γεωγραφίας! Δυστυχώς φαίνεται πως οι απουσίες (κατά κόσμον «κοπάνες») που έκανε κάποτε στα προαναφερόμενα μαθήματα ο νεαρός Αλέξης Τσίπρας, μεταγενέστερα δεν επέδρασαν μόνο αρνητικά στη δημόσια εικόνα του ως πρωθυπουργού της χώρας, αλλά προκάλεσαν σε επίπεδο γεωστρατηγικής σε διάστημα μόλις μιας εβδομάδας (!) τρία σοβαρότατα σφάλματα:

Στους τομείς της Εθνικής Άμυνας, της εξωτερικής και της ενεργειακής πολιτικής. Στο πρόσωπό του πρωθυπουργού αποδομείται με ηχηρό τρόπο η δήθεν στρατηγική σκέψη της Αριστεράς, επιβεβαιώνεται η διάσταση σε ιδεολογικό επίπεδο με τη ρεαλιστική γεωπολιτική πραγματικότητα και, το χειρότερο, υπονομεύονται εκ των έσω θεμελιακές δομές της εθνικής γεωστρατηγικής στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Από την εποχή του... Frozen War (σ.σ. Ο Ψυχρός Πόλεμος κατά τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης) που ο Αλέξης πήγαινε σχολείο, μέχρι την ώρα που επισκέφθηκε το Ισραήλ ως πρωθυπουργός ενός από τα αρχαιότερα έθνη της Μεσογείου (σ.σ. την ιστορική συνέχεια του οποίου αρνείται για ιδεολογικούς και όχι μόνον λόγους η εθνομηδενιστική συνιστώσα την οποίαν καλύπτει και προωθεί η κυβέρνηση) είναι σαν να μεσολάβησε ένα τυπικό σχολικό διάλειμμα…

Έλλειμα στρατηγικής αντίληψης και εμμονές σε ιδεολογικά χαρακώματα

Αναφορικώς με το τι συνέβη κατά το τελευταίο διάστημα που να δρομολογεί αρνητικές επιπτώσεις θα αποδείξουμε στη συνέχεια, καθώς δεν θα ήταν υπερβολή να υπογραμμίσουμε ότι εάν ένας πρωθυπουργός αδυνατεί να κατανοήσει τη ρεαλιστική πλευρά της γεωγραφίας της ισχύος, τότε ο όποιος αντίπαλος ξεκινά τη διαπραγμάτευση κατέχοντας εξαρχής πλεονέκτημα. Υπό αυτό το πρίσμα, οι αντιδράσεις – και όχι πρωτεύουσες δράσεις – του Αλέξη Τσίπρα προδίδουν έλλειμμα στρατηγικής αντίληψης και εμμονή σε γνωστά ιδεολογικά χαρακώματα, όπως και μια τάση πρόκλησης εντυπώσεων χωρίς να συνυπολογίζεται το κόστος επί των εθνικών συμφερόντων.

--- Σφάλμα πρώτο: Ο πρωθυπουργός μιας χώρας που τελεί υπό τη στρατιωτική απειλή μιας άλλης (βλ. casus belli), η οποία αναλαμβάνει κινήσεις υψηλού ρίσκου (βλ. κατάρριψη Su-24M) και έχει εκπονήσει ειδικά σχέδια (βλ. υπόθεση Ergenekon) με σκοπό την πρόκληση τετελεσμένων, δεν μπορεί να εκμυστηρεύεται μέσω twitter εν είδει έκθεσης ιδεών, την οποίαν θα μπορούσε να γράψει στις πανελλήνιες με θέμα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και να εκθέτει απροκάλυπτα το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ), την Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) και την εθνική αποτρεπτική στρατηγική, αγνοώντας το ουσιαστικό περιεχόμενο των τουρκικών παραβιάσεων και παραβάσεων, όπως και των υπερπτήσεων στο Αιγαίο.

Η απάντηση που έδωσε την επόμενη ημέρα η Τουρκική Αεροπορία όχι μόνο ήταν συμβολικώς προσβλητική, αλλά έδωσε στην κυβέρνηση ένα ηχηρό ράπισμα, απογυμνώνοντας – με όρους ισχύος – τα τιτιβίσματα και δείχνοντας για πολλοστή φορά ότι: Ο ισχυρός παραβιάζει και υπερίπταται όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος παρακολουθεί χωρίς να αντιδρά όσο του επιβάλλει η αδυναμία του… (σ.σ. παραφράζοντας πλην όμως αποτυπώνοντας στην ελληνοτουρκική πραγματικότητα τη γνωστή ρήση του Θουκυδίδη).

--- Σφάλμα δεύτερο: Ευρισκόμενος επί ισραηλινού εδάφους, ο πρωθυπουργός μίλησε για την Ιερουσαλήμ, την ιστορική πρωτεύουσα («With great honor to be in your historical capital and to meet your excellencies») του Ισραήλ, όπως έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών. Ως γνωστόν, η διεθνώς αναγνωρισμένη πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι το Τελ Αβίβ και το θέμα θα μπορούσε να κλείσει εκεί, αλλά υπήρξε συνέχεια. Στη συνέντευξη Τύπου με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, ο πρωθυπουργός έθεσε θέμα συγκρότησης παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Κατ’ αρχήν δεν υφίστατο κρατική παλαιστινιακή οντότητα προ του 1967, ενώ τα όποια σύνορα εννοεί είναι η γραμμή κατάπαυσης του πυρός μετά τον Πόλεμο των 6 ημερών σε βάρος της Συρίας, Αιγύπτου και Ιορδανίας που ηττήθηκαν.

Ο Αλέξης Τσίπρας μέσω του περιβάλλοντός του άφησε να διαρρεύσει η πληροφορία ότι όταν – μετά από πρόσκληση – μεταβεί στις 21 Δεκεμβρίου στην Αθήνα ο Αμπάς, τότε θα υλοποιηθεί η προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ που αφορά την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Εάν αυτό υλοποιηθεί, τότε η Ελλάδα θα έχει προχωρήσει σε μια εντελώς άκαιρη και μη φιλική ενέργεια κατά του εβραϊκού κράτους, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία. Επίσης η Αθήνα θα δεχθεί τα συγχαρητήρια των… Ερντογάν και Νταβούτογλου, οι οποίοι, ως κληρονόμοι των Οθωμανών, «κρατούν τα κλειδιά της Ιερουσαλήμ», ανοίγοντας την κερκόπορτα και στη Χαμάς να δρα υπό κάλυψη, ενώ δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο ο επόμενος στολίσκος που θα κινηθεί προς τη Γάζα για να σπάσει τον αποκλεισμό να έχει επιβάτες βουλευτές ή και υπουργούς της κυβέρνησης.

--- Σφάλμα τρίτο: Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για τα ενεργειακά, η χώρα μας, αντί να υποστηρίξει με «γεωστρατηγική θέρμη» την κατασκευή του αγωγού East Med Pipeline, μέσω του οποίου θα μεταφέρεται φυσικό αέριο (φ.α) από την Ανατολική Μεσόγειο στην ηπειρωτική Ελλάδα και από εκεί με αγωγούς προς την Ε.Ε. (τον οποίον θα χρηματοδοτήσει η Ε.Ε.), έδειξε ότι τάσσεται υπέρ της (σ.σ. ιταλικής γεωστρατηγικής υπόδειξης, αντίθετης προς τα εθνικά συμφέροντα) δημιουργίας κέντρου υγροποίησης φ.α. στην Αίγυπτο (Δαμιέττη) και από εκεί τη μεταφορά του με πλοία LNG στην Ε.Ε.

Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε τη μη κατασκευή του αγωγού, προτάσσοντας την αξιοποίηση της Αλεξανδρούπολης ως χώρο δημιουργίας εγκατάστασης από-υγροποίησης του φ.α. που θα προέρχεται από την Αίγυπτο με τα LNG. Η συγκεκριμένη αποδοχή αποτελεί πλήγμα που απομειώνει κάθετα τη γεωστρατηγική αξία του ελληνικού χώρου ως ουσιαστικού ενεργειακού κόμβου, από τον οποίον θα ξεκινά και θα ελέγχεται η διανομή φ.α. προς την Ε.Ε., είτε προς βορρά, είτε προς δυσμάς.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν θέλουμε να πιστέψουμε πληροφορίες ότι ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε τον σχεδιασμό που απορρίπτει τον East Med Pipeline επειδή δεν έχει επιλυθεί το θέμα της ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας. Όπως επίσης επειδή κάποιοι συνεχίζουν να οραματίζονται την κατασκευή του Turkish Stream και την επέκτασή του ως Hellenic Stream να συνδέσουν τα δύο project (ρωσοτουρκικός αγωγός και φ.α. από τη Δαμιέττη) ώστε να «καμφθεί» η ευρωπαϊκή αντίδραση (σ.σ. η αγγλοσαξονική δηλαδή…) που θεωρεί ως νεκρό το σχετικό εγχείρημα. Εάν αυτά δεν επαληθευθούν, τότε παραμένει το μείζον ζήτημα της κατασκευής ή μη του East Med Pipeline, το οποίο θα αποκτήσει έναν ανεπιθύμητο βαθμό δυσκολίας, εάν η ελληνική κυβέρνηση προβεί στην αναίτια, άκαιρη και ασύμβατη με τα εθνικά συμφέροντα αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.

Εκτός από τη φινλανδοποίηση, η ελληνική πλευρά, πιστεύω, ότι δημιούργησε έναν καινούριο παράγωγο όρο την «αυτο-φινλανδοποίηση» (σ.σ. νεολογισμός του γράφοντος), όπου η διαδικασία φινλανδοποίησης ενεργοποιείται με αποκλειστική ευθύνη – χωρίς και πολύ έξωθεν παρέμβαση – του κυρίαρχου κράτους. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε, εάν συνυπολογίσουμε τα τρία προαναφερθέντα σφάλματα που χρεώνονται στον πρωθυπουργό, ο οποίος, λόγω εγγενούς ανεπάρκειας στους τομείς της ιστορικής και γεωγραφικής παιδείας, διαγράφει το μέλλον της χώρας αναμένοντας να κτυπήσει το κουδούνι που ενώ θα σημάνει το τέλος του διαλείμματος του γεωπολιτικού παράθυρου ευκαιρίας για τον Ελληνισμό, εκείνος ενδεχομένως θα προτιμήσει την προσφιλή τακτική της κοπάνας από το ιστορικό – αυτήν τη φορά – προσκήνιο…

* Ο κ. Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος είναι δημοσιογράφος-αμυντικός αναλυτής.

Κατήφορου και διεθνούς απαξίωσης συνέχεια…

Του Σωτήρη Δημόπουλου*

Η κατάσταση της χώρας περιέρχεται πλέον σε μια δραματική φάση. Και δεν είναι μόνον το εσωτερικό αδιέξοδο, το οποίο αποτυπώθηκε σ’ αυτήν την καταθλιπτική φωτογραφία του πρόσφατου συμβουλίου των «αρχηγών». Το πλέον ανησυχητικό στοιχείο είναι η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα. Εκεί ο κατήφορος δείχνει να μην έχει τέρμα. Μετά την εικόνα του χρεοκοπημένου «ζήτουλα», τώρα εμπεδώνεται και αυτή της χώρας-μαύρης τρύπας των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης.

Ο φράχτης που ύψωσαν τα Σκόπια -αύριο ίσως και η Βουλγαρία- οι λοιδορίες της Ουγγαρίας, οι παραινέσεις από τη Σλοβακία για αποβολή της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν, η απαξίωση από τα υπόλοιπα κεντροευρωπαϊκά και βαλκανικά κράτη, των οποίων οι κάτοικοι μέχρι και από πριν λίγα χρόνια είχαν ως όνειρο την κάθοδο στη χώρα μας, η συμπεριφορά του Βερολίνου που μας αντιμετωπίζει ως οικόπεδο στο άθλιο παζάρι της με την Τουρκία, η ποδοπάτηση από το ιερατείο των Βρυξελλών των ενστάσεων της Κύπρου στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας∙ αυτή είναι η «αλήθεια» του Ελληνισμού σήμερα. Αλήθεια σκληρή, ίσως άδικη, αλλά η μόνη ισχύουσα.

Τα όσα, ειδικότερα, συνέβησαν στη Σύνοδο Ε.Ε.-Τουρκίας κατέδειξαν με τον πιο επίσημο τρόπο τον υποβιβασμό της Ελλάδας στα όρια ενός σχεδόν ανυπόληπτου κράτους. Κι αυτήν την υποβάθμιση φρόντισε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας να την επιβεβαιώσει με το φιάσκο των tweets. Έχει καταστεί προφανές ότι η κυβερνητική παραλυσία, εκκωφαντική από την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος, λόγω της εξοργιστικής ανεπάρκειας και της έλλειψης επαφής με την εν γένει πραγματικότητα, γίνεται ανεκτή, εκτός των ξένων και εξωθεσμικών κέντρων, και εκ της καθολικής καταρρεύσεως του πολιτικού συστήματος και της απουσίας αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε εντεινόμενη αποσύνθεση

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν αφορά μόνον στα πρόσωπα και στις ηγεσίες. Είναι πολύ βαθύτερο καθώς σχετίζεται με τις βασικές συνισταμένες που διέπουν το ιδεολογικό πλαίσιο των πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών ελίτ της χώρας. Και οι οποίες αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε μια συνεχή κατεδάφιση όλων των βασικών πολιτικών και ιδεολογικών βεβαιοτήτων που είχαν οικοδομηθεί με τεράστια επιμονή για είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια. Κι αυτό συνέβη όχι μόνον εξαιτίας των εγχώριων παθογενειών, αλλά και λόγω της δομικής κρίσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα υφίσταται μια εντεινόμενη αποσύνθεση, καθώς εκδηλώνει όχι μόνον βαθύτατη κόπωση από την παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία αλλά και στοιχεία πανικού απέναντι στην τρομοκρατική απειλή και το μεταναστευτικό τσουνάμι. Έτσι τόσο η προσπάθεια υποταγής στις απαιτήσεις της μνημονίων, και πολύ περισσότερο η ολιγόμηνη δονκιχωτική χίμαιρα της αλλαγής του ευρωπαϊκού μοντέλου πέραν της γερμανικής προτεσταντικής ορθότητας δεν αρκούν πια να αποτρέψουν τη διολίσθηση της Ελλάδας στο ρόλο του διεθνούς παρία.

Αν στην περίπτωση της αντιμετώπισης της ελληνικής χρεωκοπίας είχαν διατηρηθεί κάποιες αμυδρές ακόμη ελπίδες για την ινδοευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος τις εξαλείφει ολοκληρωτικά. Οι συρμάτινοι φράχτες και οι σκληροί όροι που επιβάλλουν στην Ελλάδα οι εταίροι μας μάς αφήνουν μόνους με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, τον μεγαλομανή «σουλτάνο» και τις …«ηθικοπλαστικές» μας φαντασιώσεις.

Το «αφήγημα» -κατά τον όρο του συρμού- του προοδευτισμού, σε όλες του τις αποχρώσεις, έχει γίνει πια «κουρέλι». Και το να παριστάνει κάποιος τη στρουθοκάμηλο δεν τον γλυτώνει. Σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει, για παράδειγμα, ο Στέλιος Ράμφος, η Ελλάδα δεν αρκεί να συντονιστεί με την Ευρώπη για να «απογειωθεί». Γιατί δεν υπάρχει πια τέτοια Ευρώπη. Υπάρχουν κράτη που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα και που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντίθετα και αντίπαλα από αυτά άλλων κρατών-μελών. Κορυφαίο παράδειγμα αυτού συνιστά η στάση του Βερολίνου απέναντι στη Τουρκία, και ο ρόλος που καλείται να παίξει η Ελλάδα με γνώμονα τις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες της καγκελαρίου και τα ευρύτερα συμφέροντα της Γερμανίας στην ανατολική Μεσόγειο.

Ριζικός αποπροσανατολισμός με στόχο την επιβίωση του έθνους

Γι’ αυτό, επομένως, κι αν ακόμη η χώρα μας περάσει στην εφαρμογή κάποιων επώδυνων μεταρρυθμίσεων κανείς δεν εγγυάται την επιβίωσή της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επαφίεται για την ασφάλειά της, για την ύπαρξή της σε έναν υπερεθνικό θεσμό ο οποίος, αν δεν ψυχορραγεί, τουλάχιστον δείχνει να μην τον απασχολεί η προστασία ενός μέλους της από έναν έξωθεν επιβολέα, που μάλιστα τον αναγάγει σε εταίρο. Κι αυτό ισχύει εν μέρει και για το ΝΑΤΟ, όπου εκεί ο γείτονας είναι και επιφανές μέλος, αν και, προσωρινά, οι αμερικανικοί σχεδιασμοί κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση με αυτούς του Βερολίνου.

Στο σημείο μηδέν που έχουμε καταλήξει, καθίσταται λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ ένας άμεσος ριζικός αναπροσανατολισμός της χώρας, με υπέρτατο στόχο την ίδια την επιβίωση του έθνους. Το ελληνικό κράτος οφείλει να αλλάξει εκ βάθρων και στο σύνολό του. Η όποια αλλαγή, όμως, προϋποθέτει την αποδοχή της αδήριτης πραγματικότητας, η οποία «βροντοφωνάζει» ότι η χώρα απειλείται άμεσα με «απορρόφηση» από τη νεο-οθωμανική Τουρκία και ταυτόχρονα από τη ταχύτατη επέκταση του ισλαμισμού.

Οι περισπούδαστες αναλύσεις για τις γενεσιουργές αιτίες των ισλαμιστικών εκρήξεων, που αποδίδονται στην αντίδραση των μουσουλμάνων στις αποικιοκρατικές ή ιμπεριαλιστικές πολιτικές, ακόμη κι αν έχουν πραγματική ιστορική βάση, όταν λειτουργούν ως πρόφαση παραίτησης στην αντιμετώπιση του φαινομένου, έχουν εντέλει μόνον αρνητικά αποτελέσματα.

Κάτι ανάλογο δηλαδή που συνέβη, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, με την καταγγελία του παγκόσμιου «αρπακτικού» καπιταλισμού και της επίθεσης των παγκόσμιων κέντρων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το κύμα της αμφισβήτησης, με τους όρους βεβαίως που εκδηλώθηκε, άνευ σχεδίου και ρεαλιστικής συναίσθησης των συσχετισμών, είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω εξάρτηση του ελληνικού κράτους από τα καταγγελλόμενα κέντρα, την απόλυτη αποσάθρωση των θεσμών του, και συνάμα την όξυνση της οικονομικής κρίσης.

Το ίδιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και όσον αφορά τον ισλαμιστικό κίνδυνο και τη νεο-οθωμανική απειλή. Το να ξορκίζεις τον «πόλεμο των πολιτισμών» ή των θρησκειών, το να εμμένεις σε μια ηθικολογικού χαρακτήρα «καθαρή» ιδεολογία, που υποκρύπτει την άρνηση ανάληψης της ευθύνης σου ή ακόμη και την εξυπηρέτηση συμφερόντων τρίτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μετατροπή της Ελλάδας σε εύκολο θύμα ενός πολέμου που έχει, ανεπαισθήτως, ήδη αρχίσει.

Καμία αναστολή από την πλευρά της Τουρκίας στον δρόμο προς την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Ιδιαίτερα για τη Τουρκία, τα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τη φύση του πολιτικού της συστήματος, και τις επιδιώξεις της κυρίαρχης τουρκικής ελίτ. Μιλάμε πλέον ανοιχτά για ένα αναθεωρητικό κράτος το οποίο έχει ως στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με κάθε μέσο. Αν σε κάποιους εγχώριους φιλειρηνιστές αυτή η θέση φαντάζει «εθνικισμός», παντού αλλού δεν υπάρχει ένας αναλυτής, ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός παράγοντας που να περιγράφει τα τεκταινόμενα στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και να μην αναφέρει ως δεδομένο το στοιχείο αυτό της σύγχρονης Τουρκίας.

Όσα έχει κάνει η Άγκυρα στη Συρία αποδεικνύουν ότι μπροστά την κατάκτηση του τελικού στόχου δεν υπάρχουν προσκόμματα, ηθικά ή υλικά. Η στήριξη των ισλαμιστών είτε του «Ισλαμικού Κράτους» είτε των κλάδων της Αλ Κάιντα -με όπλα, με εκπαίδευση και αποστολή μαχητών, με το λαθρεμπόριο πετρελαίου, με το συντονισμό μαζί τους εναντίον των Κούρδων στο Ιράκ και στη Συρία, με τη δράση Τούρκων παρακρατικών και της ΜΙΤ στις ομάδες των Τουρκομάνων- μιλά από μόνη της. Η έλλειψη αναστολών της τουρκικής ηγεσίας στη στήριξη μιας οργάνωσης που σκορπά το θάνατο και τον τρόμο στην Ευρώπη, στον οργανωμένο εκβιασμό με την προώθηση των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, στην κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, μόνον τυφλωμένους από ιδεοληψίες και ευσεβείς πόθους δεν πείθουν για τις πραγματικές προθέσεις.

Και δεν πείθουν τα παραπάνω, γιατί δεν επιθυμούν να παραδεχθούν την ανοιχτά «κατακτητική» τουρκική πολιτική έναντι της Ελλάδας, εντασσόμενη και αυτή στο σχέδιο του νέο-οθωμανισμού. Η Άγκυρα το δείχνει ξεκάθαρα στη Θράκη, όπου πλέον υφίσταται κατάπτυστη διαρχία, με ελληνική συνέργεια∙ με τις συμμαχίες που έχει συνάψει με την Αλβανία και τα Σκόπια με στόχο την Ελλάδα, καθώς ενισχύει ανοιχτά και παρασκηνιακά τον εθνικισμό τους απέναντί της∙ στο Αιγαίο με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων∙ με την προώθηση των μεταναστευτικών ροών στα ελληνικά νησιά∙ με την αποστολή τζιχαντιστών –ας μην ζούμε με παραμύθια ότι εδώ οι ισλαμιστές θα είναι τράνζιτ…∙ Απλώς, σε αντίθεση με τη Συρία, η Τουρκία προχωρά, αργά αλλά σταθερά, σε όλα τα μέτωπα. Και τα θέλει όλα, όχι τμήμα, όχι κομμάτι επιρροής. Δεν της φθάνει μόνον η συγκυριαρχία στο Αιγαίο, ούτε μόνον η Θράκη, επιθυμεί το όλον. Όπως και στην Κύπρο, και εκεί στοχεύει όταν στηρίζει τα βρετανικής εμπνεύσεως σχέδια της υποτιθέμενης «επίλυσης».

Η αδράνεια φέρνει την Αθήνα πιο κοντά στο «τέλος» της

Όλη η παγκόσμια ιστορία διδάσκει ότι τα κράτη δεν διαμορφώνονται μόνον ως αποτέλεσμα των εσωτερικών κοινωνικών τους αντιθέσεων αλλά και ανάλογα των εξωτερικών εξαρτήσεων και απειλών που αντιμετωπίζουν. Και όταν λέμε προσαρμόζονται εννοούμε οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Και βεβαίως, καθορίζουν ανάλογα τις συμμαχίες τους. Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτήν την προσαρμογή –όπως το Βυζάντιο για παράδειγμα- τότε η τραγική τους μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη. Το να κάθεται η Αθήνα «στα αυγά της», όπως την καλούν περιδεείς εγχώριοι αναλυτές, παριστάνοντας το καλό παιδί στο μεταναστευτικό, στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, απλώς φέρνει πιο κοντά το «τέλος» της.

Ούτε επιτρέπεται να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι το ζήτημα περιορίζεται σε έναν επηρμένο Ερντογάν- την πολιτική του επικροτεί ανοιχτά η μεγάλη πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Και αυτό που ξεκίνησε στη Συρία είναι μόνον η αρχή. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε. Έφθασε, λοιπόν, η ώρα των γενναίων αποφάσεων. Κανείς δανειστής, κανείς τοκογλύφος δεν έχει το δικαίωμα να ζητά από έναν λαό να «αυτοκτονήσει» ή να μετατραπεί σε «Ιφιγένεια» για μια ηττημένη στα νότια σύνορά της Τουρκία. Με το ποιους θα πάμε, σε ποια μέτωπα, με ποιους όρους δεν μπορεί να κανείς να μας το επιβάλλει, γιατί αφορά τη σωτηρία της χώρας μας.

Κάποιος θα αναρωτηθεί και δικαίως: η λήψη τέτοιων ιστορικών αποφάσεων μπορεί να γίνει από ανθρώπους που μέσα στο γενικό ορυμαγδό θεωρούν ως προτεραιότητα να «εξαλείψουν» το «παπαρηγοπούλειο αφήγημα», δηλαδή ότι οι Έλληνες ως Έλληνες έχουν παρουσία σε αυτά τα χώματα από την πρώιμη αρχαιότητα ως σήμερα; Την απάντηση ήλθε ο καιρός να τη δώσει ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά, αφού αφήσει στην άκρη την αμεριμνησία, το θυμικό και το μικροσυμφέρον του…

*Ο Σωτήρης Δημόπουλος είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου.

Ευκαιρία ο αυξανόμενος αντιτουρκισμός στην Ευρώπη.

Τα τελευταία γεγονότα, μεταναστευτικό, προσφυγικό, ισλαμοφοβία, τρομοκράτες στην Ευρώπη, ο πανικός στις Βρυξέλλες, η κατάρριψη το Ρωσικού αεροσκάφους Su-24 από την Τουρκία, το ISIS, το φιάσκο στην Συρία, η αποτυχία της αραβικής άνοιξης, οι πνιγμοί στο Αιγαίο, το κουρδικό, τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας, o περιορισμός των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων και η συμπεριφορά του Ερντογάν, η παρέμβαση των Εβραίων στην Γερμανία που έκαναν λόγο για όρια στην μετανάστευση, οι φράκτες που στήνουν τα ευρωπαϊκά κράτη, οι εικόνες με τις χιλιάδες βάρκες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, το πανό εναντίον της Τουρκίας στο γήπεδο από τους οπαδούς της Παρί Σεν Ζερμέν, η επίσκεψη των πρέσβεων των χωρών της ΕΕ στην Μυτιλήνη ..........

Όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί της Ελλάδος προς αξιοποίηση στα ελληνοτουρκικά, μιας και αυξάνεται εκ των πραγμάτων ο αντιτουρκισμός στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
 

Υπάρχουν όμως πολιτικοί να τα εκμεταλλευτούν και να τα αξιοποιήσουν υπέρ της Ελλάδος.;

Το κωμικοτραγικό τέλος της Ελλάδας.

Η καταστροφή της Ελλάδας είναι κάτι που προφανώς δεν επιθυμώ. Κυρίως επειδή είμαι κάτοικός της και φοβούμαι πως θα με πάρει μαζί στον τάφο της που επιμελώς σκάβει εδώ και πολλές δεκαετίες. Γι’ αυτό και καμιά φορά που έχω πιει λίγο παραπάνω ξεστομίζω μπούρδες όπως «να δείτε που η Ελλάδα θα επιβιώσει και αυτή τη φορά» ή ακόμα μεγαλύτερες όπως «δεν μπορεί να πάμε πιο κάτω». Μετά ξενερώνω, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι ούτε 5χρονο ούτε αριστερός να μπερδεύω την επιθυμία με την πραγματικότητα και συνεχίζω να ζω με το αναπόφευκτο: Η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να καταστραφεί.

Επειδή αντιλαμβάνομαι πως ανάμεσά σας υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, είναι αισιόδοξοι, επιτρέψτε μου να σας πως τις 10 πρώτες αποδείξεις που μου έρχονται στο μυαλό και που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το επερχόμενο τέλος. Μη φοβάστε και δεν θα μελαγχολήσετε. Ευτυχώς, το συγκεκριμένο τέλος εκτός από βέβαιο είναι και πολύ κωμικό:

1. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι ένας ακαλλιέργητος άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί η οικονομία, θεωρεί ατυχία να πέσει πάνω σε λέμβο μεταναστών την ώρα που επισκέπτεται νησί για να δει από κοντά το πρόβλημα της μετανάστευσης, δεν έχει κάνει καμία δουλειά πέραν αυτής του κομματόσκυλου, δεν μιλάει καλά καμία γλώσσα όπως καταλάβαμε όταν τον ακούσαμε να προσπαθεί να μιλήσει αγγλικά αλλά και όσες φορές τον έχουμε ακούσει να μιλάει ελληνικά, δεν ξέρει ούτε τα βασικά της γεωγραφίας της χώρας που κυβερνά, λέει ψέματα πιο συχνά κι από όσο πάει τουαλέτα και δεν κρύβει το θαυμασμό του για ανθρώπους οι οποίοι πολέμησαν προκειμένου η Ελλάδα να εισχωρήσει στο ανατολικό μπλοκ παρέα με Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία κ.λπ. (βέβαια με βάση τις χώρες που ανήκαν στο συγκεκριμένο μπλοκ και την εικόνα της Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες καταλαβαίνουμε πως η πατρίδα μας εκεί ίσως να ταίριαζε πιο καλά).

2. Αρχηγός του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος της αντιπολίτευσης είναι και μπορεί να συνεχίσει να είναι ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης. Ένας άνθρωπος τόσο ανεπαρκής πνευματικά ώστε να πιστεύει πως ο Κουμουτσάκος έφαγε ξύλο επειδή ο υπουργός Παιδείας πιστεύει πως η σφαγή των Ποντίων ήταν εθνοκάθαρση και όχι γενοκτονία. Ή μπορεί να εκλεγεί ο Κούλης χωρίς επώνυμο ο οποίος, παρότι ένθερμος μεταρρυθμιστής (κατά δήλωσή του) είναι έτοιμος να αγωνιστεί για να προστατεύσει τους αγρότες από τους φόρους οι οποίοι, ως γνωστόν, είναι για όλους τους υπόλοιπους. Ή μπορεί να εκλεγεί ο άλλος μεταρρυθμιστής (κατά δήλωσή του), ο Άδωνις ο Γεωργιάδης, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να ορκιστεί σε εκείνο το ωραίο τρίπτυχο της 7ετίας με την Πατρίδα τη Θρησκεία και την Οικογένεια. ΄Η μπορεί να εκλεγεί ο Τζίτζι ο Κώστας. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια ακόμα κι αν τον ρωτήσεις τ’ όνομά του και ίσως ο μοναδικός που κάνει το χαρακτηρισμό «κύριος τίποτα» που κάποτε ακούστηκε για τον Δημήτριο Λ. Αβραμόπουλο να μοιάζει άδικος.

3. Με δεδομένο πως την κυβέρνηση του πρωθυπουργού και την αντιπολίτευση των 4 μνηστήρων στηρίζουν 7 στους 10 ψηφοφόρους, καταλαβαίνετε πως η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας επιδιώκει με πάθος την καταστροφή της χώρας. Ευτυχώς οι περισσότεροι από αυτούς έχουν και χιούμορ: Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ψήφισαν ένα κόμμα που πιστεύει στο μεγάλο κράτος και τώρα, για να μας διασκεδάσουν, διαμαρτύρονται για το ύψος της φορολογίας (όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο GVeltsi).

4. Είναι μια χώρα στην οποία είναι μεμπτό το να είσαι «αντικομμουνιστής» καθώς από πολλούς συνανθρώπους μας θεωρείται ανεπίτρεπτο εκτός από τις μαύρες να μη γουστάρεις ούτε τις κόκκινες δικτατορίες. Είναι μια χώρα στην οποία –και πολύ σωστά– γίνεται χαμός αν ο κολλητός του δεξιού πρωθυπουργού κουβεντιάζει με εκλεγμένους φασίστες που πολύ θα ήθελαν να ανατρέψουν το πολίτευμα αλλά δεν τρέχει μία αν βουλευτές του αριστερού πρωθυπουργού κουβεντιάζουν με φασίστες καταδικασμένους για δολοφονίες που έκαναν προσπαθώντας να ανατρέψουν το πολίτευμα.

5. Ο υπουργός της ελληνικής, δημόσιας και δωρεάν (αν δεν πληρώνεις φόρους) Παιδείας δεν κατάφερε ποτέ να πάρει το πτυχίο της σχολής στην οποία μπήκε.

6. Ο πιο επιτυχημένος Έλληνας σατιρικός είναι τόσο κολλητός με την εξουσία ώστε ο πρωθυπουργός  –που ως πραγματικός ηγέτης χρειάζεται το γελωτοποιό του– να τον καλεί στις συναντήσεις με τους υψηλούς καλεσμένους του.

7. Η Ελλάδα είναι η χώρα που (μετά από μήνες προσπαθειών) κατάφερε να κάνει τη Μάικροσοφτ να καταλάβει πως η Ρουμανία είναι πολύ προτιμότερη αν δεν θέλεις να κάνεις μπάνια και ηλιοθεραπεία αλλά να επενδύσεις.

8. Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία καταδικάζεται έντυπο επειδή αποκάλεσε «σταλινικό γκαουλάιτερ» έναν άνθρωπο που για χρόνια ήταν μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ: τον υπουργό των εξωτερικών Νίκο Κοτζιά ο οποίος (σύμφωνα με την απόφαση του σεβαστού δικαστηρίου) «υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ » (ναι, ναι, έτσι το γράφει ακριβώς, χαρίζοντας νέο περιεχόμενο στη φράσεις «εμπιστεύομαι την ελληνική δικαιοσύνη» και μαρτυρώντας την πραγματική ηλικία του Κοτζιά που πρέπει να είναι γύρω στα 120).

9. Η Ελλάδα είναι η χώρα που ένας βουλευτής τρώει ξύλο μπροστά σε διμοιρία των ΜΑΤ και ο άνδρες των ΜΑΤ, ως δημόσιοι υπάλληλοι που σέβονται το λειτούργημά τους, χαζεύουν ατάραχοι το θέαμα. 5 μέρες μετά, τα λαγωνικά της ΕΛ.ΑΣ. δεν μπορούν να συλλάβουν τους δράστες, ίσως επειδή μπροστά στο ξύλο, εκτός από τα ΜΑΤ, ήταν και κάμερες και τα πρόσωπα των δραστών φαίνονται πεντακάθαρα γεγονός που ξενερώνει τα λαγωνικά που δεν τους αρέσει καθόλου να τους προσφέρουν τον ένοχο στο πιάτο.

10. Υπάρχουν ακόμα πολλοί συνάνθρωποί μας που πιστεύουν πως μια κυβέρνηση από οπαδούς του Μαρξ (του ανθρώπου που κατάλαβε τόσο λίγο τον καπιταλισμό και τους άλλους ανθρώπους ώστε να είναι σίγουρος πως η μεγάλη επανάσταση θα γίνονταν στην καπιταλιστική Αγγλία) μπορεί να δώσει κάποια λύση στην οικονομία πέρα από την τελική.

Αυτές είναι 10 τυχαίες (από τους 2 τελευταίους μήνες μόνο) αποδείξεις του επικείμενου τέλους της χώρας. 10 από τις εκατοντάδες που αποδεικνύουν πως αυτή η χώρα δεν μπορεί να σωθεί. Οι κάτοικοί της δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ούτε –πολύ περισσότερο– την επιθυμία. Είμαι σίγουρος πως ο καθένας από εσάς έχει πρόχειρες άλλες 10 αποδείξεις του επικείμενου τέλους και συνεχώς προστίθενται και καινούργιες: Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές ενημερώνομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, καλεί στην απεργία ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. (δεν είναι πλάκα – ορίστε το λινκ )

Και μπράβο σε όσους από σας έχουν προλάβει ή θα προλάβουν να μεταναστεύσουν.

ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ

ΠΗΓΗ : ATHENSVOICE

Όχι ΕΓΩ ..... ο ΑΛΛΟΣ τάφαγε. Μήπως είσαι ο ΑΛΛΟΣ;

Δεν τα φάγαμε μαζί. Ο ΑΛΛΟΣ τα έφαγε.

Ο άλλος έφερνε λαθραία μετανάστες και τους έβαζε να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί στα χωράφια του.

Ο άλλος καταχράσθηκε χρήματα των δημόσιων ταμείων.

Ο άλλος διορίσθηκε με πλαστά πτυχία.

Ο άλλος δε είχε δηλώσει τον θάνατο της μητέρας του για να παίρνει την σύνταξή της.

Ο άλλος έχτισε παράνομα σε δασική έκταση.

Ο άλλος έκαιγε δάση και πούλαγε οικόπεδα.

Ο άλλος έπαιρνε επίδομα τοκετού χωρίς να είναι κάν γκαστρωμένος.

Ο άλλος έπαιρνε σύνταξη αναπηρίας χωρίς να έχει γρατζουνιά.

Ο άλλος έπαιρνε επίδομα για αγρανάπαυση και καλιεργούσε παράνομα κάνοντας εξαγωγές.

Ο άλλος έπαιρνε επιδοτήσεις για πρόβατα και ελιές που δεν είχε ποτέ.

Ο άλλος έπαιρνε δάνεια για να ζεί χλιδάτα.

Ο άλλος συνταγογραφούσε ανεξέλεγκτα.

Ο άλλος έπαιρνε μισθό από το δημόσιο και δεν τον ξέρανε ούτε φατσικώς.

Ο άλλος δεν δήλωνε τα πραγματικά του εισοδήματα.

Ο άλλος έπαιρνε φακελάκι για να χειρουργήσει.

Ο άλλος εκβίαζε για παίρνει επιδόματα και αυξήσεις.

Ο άλλος έκτιζε βίλα και δήλωνε αναψυκτήριο ή παράγκα.

Ο άλλος έβγαινε στην σύνταξη από τα σαράντα.

Ο άλλος έπαιρνε μαύρα και δεν τα δήλωνε.

Ο άλλος έπαιρνε φακελάκι για να μην σου βάλει πρόστιμο στην επιχείρηση.

Ο άλλος σιγοντάριζε τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις για να κάθεται.

Ο άλλος έκανε ιδιαίτερα ενώ στην τάξη του πετούσε αετό.

Και μετά μας φταίνε η Μέρκελ, ο Ολάντ, οι Δανειστές και ο κακός μας ο φλάρος.

Αλέξανδρος Γαβριηλίδης

Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΔΝΤ και ΕΕ με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας όπως αποκαλύπτει σε μια άκρως φιλελληνική και συγκλονιστική συνέντευξη ο κορυφαίος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.

Νόαμ Τσόμσκι: Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΔΝΤ και ΕΕ με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας όπως αποκαλύπτει σε μια άκρως φιλελληνική και συγκλονιστική συνέντευξη ο κορυφαίος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι. Μιλά για την Ελλάδα και… υποστηρίζει ότι καταστρέφεται βάσει σχεδίου, με σκοπό την τελική υποδούλωση η οποία θα χρησιμεύσει σαν «μάθημα» σε οποιονδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να αντισταθεί.. Με τον Νόαμ Τσόμσκι συμφωνεί και o καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, Μάικλ Χάντσον, ο οποίος κρίνει ότι η παραμονή στο ευρώ θα οδηγήσει το Βερολίνο στην επίτευξη του στόχου του που δεν είναι άλλος από το να συντρίψει την Ελλάδα.

Ο Χάντσον θεωρεί ότι καλύτερη επιλογή για το χρέος είναι να προσφύγει η Ελλάδα νομικά στο Διεθνές Δικαστήριο καταγγέλλοντάς το ως απεχθές και στο διάστημα μέχρι να βγει η απόφαση, να προετοιμαστεί για την έξοδο από το ευρώ, καθώς κρίνει ότι η παραμονή σ’ αυτό θα οδηγήσει στην επίτευξη του στόχου του Βερολίνου: να συντρίψει την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε το δάνειο χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες. Η Ελλάδα θα έπρεπε να το κυνηγήσει αυτό νομικά. Δηλαδή ότι δεν πρέπει να πληρώσει την τρόικα. Η υπόθεση θα χρειαστεί από πέντε έως δέκα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Σ’ αυτό το διάστημα θα έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για να εγκαταλείψει το ευρώ και να ανακτήσει τις δυνάμεις και την ανάπτυξή της.

Ποια είναι η αποτίμησή σας για τη συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές;

Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Ετσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.

Ομως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Πίστευε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψει το ευρώ. Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.

Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει [στους δανειστές], «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα».

Αυτό το χρέος ήταν απεχθές, όπως είπε και η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος που συστάθηκε από τη Βουλή. Το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι η συμφωνία για το δάνειο του 2010 δεν θα έπρεπε να έχει υπογραφεί. Η διεφθαρμένη ηγεσία του ΔΝΤ και ο Στρος-Καν παρέκαμψαν τους δικούς του κανόνες και η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να υποστηρίξει ότι αυτό ήταν λάθος και εξαιτίας αυτού ο λαός υπέφερε πολλά δεινά.

Δεδομένου ότι η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ αποδεικνύει ότι η συνέχιση της λιτότητας κάνει τα πράγματα χειρότερα, πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με μια κρίση χρέους;
Θα είναι μια πολύ χειρότερη κρίση από την προηγούμενη. Το κόστος ζωής θα αυξηθεί για τους Ελληνες περί το 30%, οι φόροι θα αυξηθούν επιπλέον γύρω στο 20% και το στύψιμο αυτό θα αναγκάσει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού να μεταναστεύσει πολύ γρήγορα.
Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα. Ισως και ένα εκατομμύριο Ελληνες εργάτες θα αναγκαστούν να πάνε στη Γερμανία και σε άλλες χώρες και θα συμβάλουν στην πτώση των μισθών πανευρωπαϊκά. Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης.

Τι σημαίνει αυτό για τη δημοκρατία στην Ευρώπη;

Προφανώς, με τους όρους αυτής της διάσωσης, η δημοκρατία είναι απλά σκουπίδια, όπως γράφτηκε σ’ ένα πρόσφατο άρθρο. Θυμάστε πως όταν ο Παπανδρέου ήταν να θέσει τους όρους για το πρώτο δάνειο σε δημοψήφισμα, αμέσως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί του είπαν ότι δεν μπορεί να το κάνει, διότι όλοι [οι δανειστές] ήταν ενάντια.

Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που κάνει το χρέος απεχθές, διότι η κυβέρνηση πήρε το δάνειο χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες, οι οποίοι εκείνη την περίοδο ήταν στους δρόμους και διαμαρτύρονταν. Η Ελλάδα θα έπρεπε να το κυνηγήσει αυτό και νομικά. Δηλαδή ότι δεν πρέπει να πληρώσει την τρόικα. Η υπόθεση θα χρειαστεί από πέντε έως δέκα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Σ’ αυτό το διάστημα η Ελλάδα θα έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για να εγκαταλείψει το ευρώ και να ανακτήσει τις δυνάμεις της και την ανάπτυξή της. Τώρα όμως δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης, καθώς έχεις μια ξένη χώρα η οποία έρχεται και σου αφαιρεί περιουσία και δημόσια αγαθά και μετατρέπει τις υποδομές σου και τις υπηρεσίες σου σε είδη προς πώληση. Είναι προφανές ότι οι ξένοι επενδυτές θέλουν να αγοράσουν προϊόντα όπως η εταιρεία ηλεκτρισμού, προκειμένου να κάνουν αυξήσεις και να έχουν κέρδη.

Το κόστος ζωής στην Ελλάδα θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η κατεύθυνση πανευρωπαϊκά. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και άλλα αριστερόστροφα κόμματα οδηγούνται σε προγράμματα που μας γυρίζουν στον περασμένο αιώνα. Αυτή είναι η επιλογή των Γερμανών και της τρόικας μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Πρόκειται για λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Πιστεύετε ότι η γερμανική ηγεσία, με την παρούσα τακτική της ταπείνωσης της Ελλάδας, αναβιώνει, κατά κάποιον τρόπο, τη Συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία επέβαλε βαρύτατους όρους στη Γερμανία;

Αυτό συνέβη τη δεκαετία του 1920. Η διαφορά είναι ότι από το 1929 όλος ο κόσμος αναγνώριζε ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις. Ετσι, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών και οι Σύμμαχοι αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να αναγκάσουν μια χώρα να πληρώσει πάνω από τις δυνάμεις της. Σήμερα αυτή η βασική αρχή απορρίπτεται και αγνοείται το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει τα αναγκαία έσοδα ώστε να αποπληρώσει τα δάνεια. Ετσι της λένε: «Εάν δεν έχετε να πληρώσετε, δεν πειράζει. Να δώσετε την περιουσία σας».

Ομως, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, κανένα κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του. Εδώ δεν είναι μόνο το ότι γίνεται υπέρβαση της δημοκρατίας, αλλά απορρίπτεται ο ίδιος ο ορισμός του κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Αρα είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από μια επίθεση στη δημοκρατία. Είναι ένας διευρωπαϊκός πόλεμος. Και ο Τσίπρας δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, όπως και η Αριστερά σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για έναν οικονομικό πόλεμο.

Ποιος είναι ο ρόλος της ΕΚΤ και του Μάριο Ντράγκι στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και κυρίως στο «ελληνικό πρόβλημα»;

Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να εκπροσωπεί το συμβούλιο των προέδρων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τις ελληνικές υποδομές που θα ξεπουληθούν. Ετσι, η ΕΚΤ προσπαθεί να δημιουργήσει μια αγορά για τους πελάτες της. Είναι ο μόνος κοινός ευρωπαϊκός οικονομικός οργανισμός. Δεν υπάρχει άλλος κοινός νομοθετικός ή φορολογικός οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. διοικείται από τους τραπεζίτες. Περνάει η δική τους αντίληψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία.

Πιστεύουν ότι το όποιο δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί μόνο κόβοντας τους μισθούς. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα και έτσι ενισχύουν τη μετανάστευση. Είναι η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1920 και οι θεωρίες που απορρίφθηκαν από τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ολα σήμερα υποτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μέρος της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν. Η ΕΚΤ έχει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της μείωσης των μισθών για την αποπληρωμή των χρεών και της αύξησης των επιτοκίων, ώστε αυτά να γίνεται αδύνατο να αποπληρωθούν. Και όλο αυτό μέχρι να αναγκαστούν οι Ελληνες να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, άρα να μην μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος.

Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα να επανακτήσει η πολιτική τον έλεγχο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Οχι, διότι, για παράδειγμα, οι πολιτικοί των Βαλτικών Χωρών έχουν μεταφέρει τις προεκλογικές συζητήσεις από τα οικονομικά θέματα στις εθνικιστικές ταυτότητες. Έχουν στρέψει τους Λιθουανούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς εναντίον των Ρώσων, μετατρέποντας τη συζήτηση σε μια μάχη κατά του σταλινισμού. Ετσι, οι λαοί δεν ασχολούνται με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν αντιλαμβά-νονται τι φταίει για τη μετανάστευση. Περίπου το 20% των Λετονών έχουν μεταναστεύσει.

ΠΗΓΗ:  http://www.dimiourgies.eu

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ελπίζω ότι θα μιλήσουν για τους ήρωες του Αλβανικού μετώπου και θα θυμηθούν να μιλήσουν και για τους αναπήρους του.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ελπίζω ότι θα μιλήσουν για τους ήρωες του Αλβανικού μετώπου και θα θυμηθούν να μιλήσουν και για τους αναπήρους του.
Αυτούς που κατέβηκαν με ένα ποδάρι από τα αλβανικά βουνά στις πόλεις.
Αυτούς που πέθαιναν αβοήθητοι στα πεζοδρόμια από τη πείνα.
Αυτούς,τέλος, που το Νοέμβρη του 43 μάζεψαν σε ένα πογκρόμ, άγνωστο σε πολλούς, από τα νοσοκομεία. 15 χιλιάδες ανάπηρους που συμμετείχαν στην Αντίσταση, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα ώστε πολλοί από αυτούς να εκτελεστούν αργότερα

Κάτι έγραψε κι ο Σεφέρης γι αυτούς
"Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.".

Ζήτω η Ελλάδα