Σβήνει ο μύθος της Αριστεράς. Του Μάριου Μπρούσκου Στυλιανόπουλου

Είναι άξιον απορίας το πως ο Τσίπρας κατόρθωσε να εκλεγεί δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας, έχοντας πει τα περισσότερα ψέμματα από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Μάλιστα, έπεισε τον ελληνικό λαό να τον ψηφίσει, αφού προηγουμένως του υποσχέθηκε ότι θα "σκίσει" το μνημόνιο, προέβη σε δημοψήφισμα-παρωδία για να ενισχύσει τη λαϊκή εντολή και επανεξελέγη πρωθυπουργός για να εφαρμόσει το μνημόνιο. Η διερεύνηση ενός τέτοιου "φαινόμενου", το οποίο ενδεχομένως να προβληματίσει τους ιστορικούς του μέλλοντος, θα πρέπει να επικεντρωθεί όχι στην ηγετική δεινότητα του Τσίπρα, αλλά στη νοοτροπία του ελληνικού λαού.

Αρχικώς, τείνει να υπερισχύσει η άποψη ότι ο Τσίπρας, μολονότι εξηπάτησε το λαό, είναι κοινωνός του εκσυγχρονισμού και συμβολίζει το θρίαμβο του νέου ενάντια στο παλαιό, οικογενειοκρατικό και σηψαιμικό κατεστημένο. Ο Τσίπρας ως εκπρόσωπος της Αριστεράς, η οποία στην Ελλάδα διεκδικεί την ηθική ανωτερότητα μέσω μηχανορραφιών, ιστορικής παραχαράξεως και χυδαίας θυματοποιήσεως, αναγκάστηκε να πει ψέμματα για να εκθρονίσει τους καρεκλοκένταυρους της "επάρατης" Δεξιάς. Δεν πρόδωσε το εκλογικό του σώμα, δεν αναίρεσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά ανέβαλε την εφαρμογή τους. Υποτίθεται ότι είχε την πρόθεση να προβεί σε τελεσφόρηση κάθε υποσχέσεως, αλλά δέχθηκε εξοντωτικές πιέσεις από το "κακόβουλο" διεθνές περιβάλλον και υποχρεώθηκε να υποκύψει προκείμενου το "ποίμνιό" του να μην κατακρεουργηθεί. 

Με επιδεξιότητα που θα φθονούσε ακόμη και ο καλύτερος ηθοποιός, ο Τσίπρας κατάφερε να γίνει από θύτης θύμα. Φυσικά, αυτό το "ανδραγάθημα" δεν είναι άσχετο με την ευρύτερη δράση των Αριστερών. Η Ιστορία έχει αποδείξει με περίτρανο τρόπο ότι η Αριστερά ενισχύεται από τις ήττες της, διεκδικώντας μια "μεταφυσική" αυθεντία. Αυτοσυστήνεται ως κάτοχος της απόλυτης ιστορικής αληθείας και μολονότι αποτελεί κοινό τόπο ότι η νίκη της στις εκλογές βιώθηκε σαν η ρεβάνς του Εμφυλίου, πέτυχε να συσπειρώσει ακόμη περισσότερο τον κόσμο της. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί ο κόσμος υπομένει αγογγύστως την φορολογική αφαίμαξη, την διαπόμπευση και τον εξανδραποδισμό της αξιοπρέπειάς του.

Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτική, αλλά ταξική. Επίσης, δεν περιορίζεται στα χαμηλά εισοδηματικά κλιμάκια ή στους φορείς της κομματικής εκδουλεύσεως (δημόσιοι υπάλληλοι και κρατικοδίαιτοι), αλλά έχει αναλογικώς ευρεία απήχηση και σε εύπορους πολίτες. Οι μεν φτωχοί, μέρος των οποίων διαθέτει χαμηλή παιδεία, είναι περισσότερο επιρρεπείς στην προπαγάνδα. Επομένως, το εμπόριο της ελπίδας βρίθει καρπών στους φτωχούς Έλληνες, οι οποίοι διακατέχονται από την σαθρή ψευδαίσθηση ότι θα πλουτίσουν αν υφαρπάξουν το κεφάλαιο από τους κατέχοντες. Σ' αυτό έχει συντελέσει ο ιδεολογικός εκμαυλισμός που τεχνηέντως προωθείται από πολλούς αριστερούς καθηγητές. Έτσι, η ψήφος επιφορτίζεται με την ταξική της ιδιότητα και την ύψιστη επιδίωξη, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.

Από την άλλη, οι δε εύποροι που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν προσβλέπουν στην ταξική ανατροπή, μιάς και κάτι τέτοιο συγκρούεται ευθέως με τα συμφέροντά τους. Επομένως, η ψήφος τους έχει προσωπική υφή. Ειδικότερα, μετά τον Εμφύλιο δημιουργήθηκε μια τάξη Ελλήνων, η οποία εργάστηκε στον δημόσιο τομέα με αδρές απολαβές. Η τάξη αυτή αποτελείτο κατά κόρον από Αριστερούς. Με τον τρόπο αυτό η Αριστερά απέκτησε πρόσβαση στον πλούτο και το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι, ωστόσο έφερε τη "ρετσινιά" του χρήματος. Τα παιδιά αυτών των αδρόμισθων δημοσίων υπαλλήλων, πολλοί εκ των οποίων θησαύρισαν ως επιχειρηματίες στον ιδιωτικό τομέα, ήρθαν αντιμέτωπα με μια ιδεολογία που ήταν φύσει αντίθετη με τη ζωή των γονέων τους. Σήμερα, η Αριστερά αποτελεί την "κολυμβήθρα του Σιλωάμ", στην οποία ξεπλένουν τις αμαρτίες τους όσοι πλούτισαν, αλλά προέρχονται από εύπορους προγόνους. Έχοντας ενδυθεί τον μανδύα του Αριστερού, προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από τα απωθημένα τους και να απολαύσουν κοινωνική αποδοχή.

Η άλλη ερμηνεία στο "φαινόμενο" Τσίπρα είναι απολύτως συγγραμμική με την επικρατούσα αντίληψη σημαντικού μέρους του ελληνικού όχλου. Συγκεκριμένα, μία σημαντική μερίδα Ελλήνων εμφορείται από ατομικιστικά ιδεώδη, τα οποία δεν υπακούουν στην παραμικρή ιδεολογία. Εν ολίγοις, οι Έλληνες ψηφίζουν εκείνον που θα τάξει τα περισσότερα, αγνοώντας πλήρως οποιαδήποτε σχέση αιτία -αιτιατού και κοινωνικού αντισταθμιστικού αποτελέσματος. Αν προδοθούν, θα ψηφίσουν πάλι εκείνον που θα τάξει τα περισσότερα. Η αθέτηση της υποσχέσεως δεν επιδρά, διότι ο στυγνός ατομικισμός εκτρέφεται από την υπόσχεση ως πρόθεση και όχι από την υλοποίησή της ή την αναίρεσή της.

Ο Τσίπρας θα αναιρέσει κάθε προεκλογική υπόσχεση, όπως ήδη συμβαίνει. Τα μέτρα που εφαρμόζει θα είναι θανατερά για την ελληνική οικονομία. Πολλές επιχειρήσεις θα χρεωκοπήσουν με μηδενικές προσδοκίες μελλοντικής ανανήψεως. Η ανεργία θα αυξηθεί σε επίπεδα που ενδεχομένως θα πυροδοτήσουν κοινωνική έκρηξη. Πολλοί συνταξιούχοι θα πεθάνουν λόγω της απισχνάσεως των συντάξεών τους. Η δε δαιδαλώδης γραφειοκρατία σε συνδυασμό με τη νοσηρή φορολογία θα αποθαρρύνουν και τον πλέον ριψοκίνδυνο επενδυτή. Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει έναν μακρύ και φαύλο κύκλο αυτοτροφοδοτούμενης υφέσεως. Θα χρεωκοπήσει και επισήμως και δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να εξέλθει οικειοθελώς από την Ευρωζώνη. Τα όσα ζήσαμε φέτος ήταν ήπιος προπομπός των όσων θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια. Και τότε ο μύθος της "ανθρωποκεντρικής" Αριστεράς θα σβήσει δια παντός.

ΠΗΓΗ:  ww.arriton.gr